Milano revisited

«Δε γράφεις πια;»
«Ποιος; Εγώ;»
Ευτυχώς δεν αναφέρονται σε μένα – ποτέ μην αναλαμβάνεις ευθύνη αν δεν απαιτείται, αλλά στον κατά τα άλλα συμπαθέστατο συγγραφέα της όμορφης και βαρετής αυτής ιστορίας, όστις παγιδεύτηκε στα δίχτυα της πλοκής που έπλεξε, όπως η πρωταγωνίστρια στο αδιέξοδο που έχτισε. Και μείναμε εμείς να παρακολουθούμε την εξέλιξη της πλήξης με κίνητρο μοναδικό την πρότερη επένδυση χρόνου στην ανάγνωσή της. Η κατάσταση αυτή δε μπορεί να συνεχιστεί. Και επειδή εδώ δεν έχουμε την πολυτέλεια της αντικατάστασης προσώπων, η κοινή πρακτική δεν εφαρμόζεται στην περίπτωσή μας. Αν κάτι είναι αναντικατάστατο, αλλά για λόγους άσχετους της αξίας του, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να το βελτιώσεις. Με αυτό κατά νου έβαλα κατά της ρίζας του προβλήματος.
Άνοιξε την πόρτα ζωγραφίζοντας ένα χαμόγελο από διαφήμιση οδοντόκρεμας – το «μετά τη χρήση». Εγώ δεν προσπάθησα καν να τη μιμηθώ – τελικά αυτό που μαθαίνουμε μεγαλώνοντας είναι τι δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ. Κάθισα στον καναπέ με τη θέα, αν και η σοβαρότητα της κατάστασης υπαγόρευε τραπεζαρία. Κάθισε δίπλα μου, αν και τη δεδομένη στιγμή θα το εκτιμούσα αν καθόταν λίγο πιο μακριά μου. Έστρεψε το βλέμμα και με κοίταξε, ενώ εγώ αναζητούσα τις λέξεις στον ορίζοντα. Της χάρισα ένα βλέμμα και τα υπόλοιπα παραδόθηκαν άνευ όρων. Βρέθηκα να κρέμομαι από τα χείλη της – χωρίς να περιμένω να μιλήσει. Με πλησίασε. Μου ψιθύρισε. «Δε μπορείς να τους γράψεις για αυτά. Θα βρούμε κάτι άλλο – for the record».
Όταν άνοιξε το μαγνητόφωνο, η Γη είχε ήδη συμπληρώσει μία περιστροφή και οι επ’ αυτής πολύ περισσότερες. Δεν ένιωθα την αντικειμενικότητά μου να πάσχει – τουλάχιστον όχι όσο εγώ από την αϋπνία. Αλλά οι λέξεις μου συγκροτούσαν αντί επιχειρημάτων ανέκδοτα, καθιστώντας άκαρπη όποια – μικρή – προσπάθεια για συζήτηση σοβαρή. Μπορεί το γέλιο το πρωί – οριζόμενο εδώ ως η ώρα που ξυπνάς – να είναι αναζωογονητικό – ειδικά με καλή παρέα, αλλά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω αν η παρέα σας είναι αρκετά καλή – ή αν είναι αρκετά νωρίς – για να εκτιμήσετε τα αστεία μας εκείνα. Από σεβασμό προς τον χρόνο σας λοιπόν – ή λόγω έλλειψης σεβασμού του δικού μου προς εμένα – περιορίζομαι σε όσα σας αφορούν.
«Δε βρίσκεις τη ζωή σου πληκτική; Ξέρω πολλούς που τη βρίσκουν.»
«Με τη ζωή μου;» Αλίμονο.
«Όχι – πληκτική.»
«Νομίζω φταίει ο τρόπος που τα γράφεις.»
«Είπε στον συγγραφέα το σενάριο.»
«Γιατί η δική σου, η δική τους είναι καλύτερη;» Για ζωή μιλάμε πάντα.
«Όχι – γι’ αυτό επιλέγουν να βαριούνται με τη δική σου. Δεν πρέπει να ποντάρουμε όμως σε αυτό. Όταν καταφεύγει σε ένα κείμενο, ο αναγνώστης θέλει να ξεχνά την πραγματικότητα και να ταξιδεύει σε κόσμους, όπου πιθανότατα ποτέ δε θα βρεθεί, αλλά μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να είναι.»
«Ο αναγνώστης έχει ανάγκη το κείμενο – όχι το κείμενο τον αναγνώστη.» Σωστό – εξ’ ορισμού.
«Μια καθημερινή βαρετή ζωή δεν τον ενδιαφέρει. Ειδικά μάλιστα αν είναι έτσι καταθλιπτική οι αναγνώστες μας μοιραία θα μειώνονται – με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.»
«Σου προκαλώ κατάθλιψη λοιπόν;» Ερώτηση παγίδα.
«Όχι – αλλά πολύ φοβάμαι ότι δε μπορείς να χαροποιήσεις με τον ίδιο τρόπο όλους τους αναγνώστες.» Αν και, πλάκα πλάκα, πού ξέρεις – λίγοι είναι...
Σιωπή αλλά όχι θυμός – καταβροχθίζει γαρ το τελευταίο μπισκότο. Το αυτό ελπίζω και για την – όποια – θηλυκή αναγνώστρια, ακόμα και απουσία γλυκών.
«Θες κάτι συνταρακτικό λοιπόν. Να γίνω αιμοσταγής δολοφόνος;» Όχι – φαντάζομαι το πρώτο σου θύμα.
«Όχι. Αφενός δεν είναι αρκετά εξωτικό, αφετέρου δεν εγγυάται τη συνέχεια – της ιστορίας, όχι του είδους. Χρειαζόμαστε αλλαγή σκηνικού.»
«Ταξιδάκι στο Milano;» Άλλο που δε θέλεις.
«Θα βοηθούσε.» Ιδίως αν συναντούσες τα (α)κατάλληλα πρόσωπα.
«Θα μου κάνεις τα έξοδα;»
Στο σημείο αυτό, στο αμερικάνικο σενάριο, ο συγγραφέας ζητά τη συνδρομή των αναγνωστών προκειμένου να συγκεντρωθεί το απαραίτητο ποσό που θα επιτρέψει τη συνέχιση της ιστορίας, ως επαίτης στον ηλεκτρικό εισπράττων χρήματα προς εισιτήριο για Θεσσαλονίκη.
Στο ελληνικό σενάριο, ελλείψει ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αναμένουμε εξ’ ουρανού τη συλλογή χρημάτων ή εκ τραπέζης την αύξηση του πιστωτικού ορίου της πρωταγωνίστριας. Εκτός αν έχετε να προτείνετε κάτι καλύτερο...