Wednesday, October 12, 2005

Hotel Milano

Δε μπορείς να σκεφτείς παραγωγικά ελλείψει οξυγόνου. Δε μπορείς να κοιμηθείς ελλείψει χώρου. Το αεροπλάνο προσφέρεται κυρίως για να μελαγχολήσεις. Και αφορμές για αυτό είχε αρκετές – και λόγους περισσότερους. Έστρεψε το πρόσωπό της προς το παράθυρο δίχως να κοιτά. Μετά από δέκα ώρες ταξίδι το τοπίο δεν είναι τίποτα άλλο από τον μέσο όρο όλων όσων έχεις μέχρι τότε δει. Προσηλώθηκε στη μουσική για να ξεφύγει από τις σκέψεις της. Μάταια. Κάθε τραγούδι και μια ανάμνηση. Αισθάνθηκε άβολα. Προσπάθησε να κινηθεί στο κάθισμά της δημιουργώντας μια επίφαση ελευθερίας. Ευτυχώς έφερναν το φαγητό. Ευτυχώς, επειδή της θύμιζε ότι στη ζωή υπάρχουν και χειρότερα. Χαμογέλασε κρυφά με το αστείο της, κλεμμένο από κάποιον παλιό φίλο. Πλέον όλοι οι φίλοι της ήταν παλιοί. Πετούσε προς μια νέα αρχή. Από τα παλιά, της είχε μείνει μόνο το μπλοκ με τα τηλέφωνά τους, που δεν το είχε σκίσει μόνο και μόνο επειδή απέφευγε να καταστρέφει τα πράγματά της. Δεν ήξερε ότι τις περισσότερες φορές χρειάζεται να σκίσεις για να ξαναρχίσεις;
Γιατί πάντα οι χώροι αφίξεων είναι κλειστοφοβικοί; Ίσως γιατί βγαίνοντας από το αεροπλάνο ο,τιδήποτε σε χωρά όρθιο είναι άνετο. Ή γιατί μόλις την τελευταία στιγμή σκέφτηκαν ότι κάποιοι από αυτούς που φεύγουν ίσως ξαναγυρίσουν. Κρατούσε σε αυτές τις σκέψεις παγιδευμένο τον νου της, περιμένοντας στον έλεγχο διαβατηρίων, κατειλημμένη από μια παράξενη ευφορία, παρά το άγνωστο που την περιέβαλλε. Ή μάλλον εξαιτίας του.
Βγαίνοντας από τις κατακόμβες, η ιδέα είναι ότι ο,τιδήποτε δεις θα σου φαίνεται ωραίο. Αλλά το κρύο δεν της άρεσε. Ούτε τα αγγλικά του ταξιτζή, που δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη για την τελική έκβαση. Αλλά τι ενέπνεε πια εμπιστοσύνη; Το μυαλό της της έπαιζε κρυφτό. «Hotel Milano. Ναι, έρχομαι από Milano και πηγαίνω στο Hotel Milano». Πού βρίσκει το αστείο στο ότι ο τόπος αναχώρησης και προορισμού έχουν το ίδιο όνομα; Η ζωή τής έπαιζε παιχνίδια.
Ο δρόμος προς το San Francisco τής θύμισε Βαρκελώνη. Δεξιά η θάλασσα. Αριστερά το βουνό. Στη Βαρκελώνη το βουνό έχει νεκροταφείο. Εδώ έγραφε “South San Francisco: Industrial city”. Τραγική ειρωνία. Η είσοδος στην πόλη την απογοήτευσε. Ίσως γιατί η βιτρίνα της ήταν στο φόντο.
Στο φανάρι, μια οικοδομή. Αυτό το ήξερε, είχε διαβάσει για αυτό – τα διάσημα δείγματα αρχιτεκτονικής στο San Francisco είναι εξάλλου μετρημένα στα δάκτυλα. Federal building – ο αρχιτέκτονας τής διέφευγε, κάτι για να ψάξει το βράδυ στο google. Το πρόσωπό της έλαμψε, όπως κάθε φορά που ξυπνούσε ο αρχιτέκτονας μέσα της. Αύριο θα έπαιρνε φωτογραφίες. Θα πήγαινε και στο μουσείο μοντέρνας τέχνης του Botta – ένα βήμα από το ξενοδοχείο. Και το Σάββατο θα πήγαινε στα εγκαίνια του de Young. Όταν είχε πρωτοδεί τα πρώτα 3d σχέδια, της φαινόταν ψεύτικο – ναι, τότε δεν υπήρχε. Οι πρώτες φωτογραφίες δεν άλλαξαν την αρχική της εντύπωση. Τώρα είχε δυο μέρες και μια νύχτα να ελέγξει την αλήθεια τής ύπαρξής του. Για αυτήν θα τό ‘χουν και τη νύχτα ανοιχτό.
Το φρενάρισμα σκόρπισε τις σκέψεις της. Ακριβά τα ταξί τελικά. Και πού να θυμόταν να αφήσει και φιλοδώρημα.

2 Comments:

Blogger 2M3 said...

Εγώ πάντως θα πάω το Σάββατο στα εγκαίνια. Και πού ξέρεις - ίσως τη συναντήσω κιόλας.

4:55 AM  
Blogger 2M3 said...

Όμορφο το Milano...

1:21 AM  

Post a Comment

<< Home