Hotel Milano by day

Ανοίγοντας τις κουρτίνες, το φως την τύφλωσε και χύθηκε στο δωμάτιο. Στο ραντεβού με τη μέρα είχε και πάλι αργήσει. Από τη συρρικνούμενη φθινοπωρινή μέρα, είχαν μείνει μονάχα λίγες ώρες φωτός για να γεμίσει η απραξία της. Βολικό – απέφευγε να αναμετρηθεί με το φως, με την αλήθεια. Παρέμενε κλειστή στο σκοτάδι της, φωτίζοντας τη ζωή της με σπινθήρες. Τη μελαγχολία του αργού ξυπνήματος την είχε πλέον διαδεχτεί η ασυνείδητη ικανοποίηση ότι το πρώτο μισό της μέρας πέρασε ανώδυνα. Παρέα με τα όνειρα – το μόνο εφόδιο που της είχε απομείνει για να ξεπεράσει τον εαυτό της, το μόνο ίχνος ζωής πάνω της. Δεν ήταν όλα τα όνειρά της χαρούμενα, αλλά όσα ήταν της θύμιζαν τη γεύση της χαράς που κόντευε να ξεχάσει. Πάει καιρός από τότε που η χαρά πλημμύριζε τη ζωή της. Τότε που οι στιγμές χαράς είχαν τη δύναμη να τη φωτίσουν. Πλέον οι λάμψεις ευτυχίας προσπίπτουν σε μαύρο τοίχο – τίποτα παραπάνω από στιγμιαίες αναλαμπές, ναρκωτικά του νου.
Σκέφτεται να βγει, για να τιμωρήσει την απραξία της – από αντίδραση στον άβουλο εαυτό της. Το πρωινό ντους την αναζωογονεί – τη βγάζει προς στιγμήν από τον βούρκο τον σκέψεών της. Της δίνει δύναμη να σπρώξει το κορμί της προς τις σκάλες, να αφήσει τον ήλιο να φωτίσει τις πληγές της. Ο δρόμος πεδίο μάχης – εχθροί οι περαστικοί. Προχωρά ταμπουρωμένη. Αμυντική στάση – επιθετική διάθεση. Βγήκε για ψώνια, σαν να πάει σε πόλεμο. Ποιος είπε ότι μπορούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας; Και αυτή τον εαυτό της τον γνώριζε καλά. Είχε κάνει πολλάκις ενδελεχή ψυχανάλυσή του καταλήγοντας στην ίδια δυσοίωνη διάγνωση.
Το τηλέφωνο διέκοψε τον εσωτερικό μονόλογο. Τα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να απαντήσει την κατέλαβε γλυκιά αγωνία. Οι παλμοί της καρδιάς της ανέβηκαν σαν να έφθανε η πολυπόθητη λύτρωση. Αν και τα τηλεφωνήματα που στόλιζαν την καρδιά της με χαμόγελο ανήκαν στο μακρινό παρελθόν, διατηρούσε την ίδια ενστικτώδη αντίδραση στον ήχο του τηλεφώνου. Λες και το θαύμα θα ξεκινούσε από εκεί – ελλείψει ενθαρρυντικών ενδείξεων από το άμεσο περιβάλλον της. «Δωρεάν ασφάλεια ζωής για τις επόμενες ενενήντα μέρες;». Μα καλά, βαλτοί ήταν; Την παρακολουθούσαν; Δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν για να της φτιάξει τη διάθεση. Τουλάχιστον τώρα είχε κάπου να διοχετεύσει τον θυμό της. «Αν είναι δυνατόν!». Αίφνης, θαρρείς πως η ζωή της απέκτησε νόημα – ως αντίδραση. Ως δράση είχε από καιρό παροπλιστεί.