de Young Milano

Φθάσαμε στο μουσείο μετά τη δύση. Σε κάποια σημεία της ζωής σου φθάνεις αργά. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε πολλούς και έτσι η ουρά ήταν τεράστια. Δεν ήξερα πώς είναι να περιμένεις σε μια τεράστια ουρά με τις ώρες. Και ακόμα δεν ξέρω.
Το εσωτερικό του μουσείου ήταν όμορφο. Αλλά όχι τόσο εντυπωσιακό όσο θα σε προϊδέαζε το περιτύλιγμα. Συμβαίνει και στους ανθρώπους αυτό. Η ατμόσφαιρα, όπως αναμενόταν, γιορτινή. Αδυνατούσε να εισχωρήσει μέσα μου. Δεν είναι ότι δεν της άνοιγα πόρτες, αλλά ο ενθουσιασμός δεν υπάρχει σε κανένα μενού. Αντιλαμβανόμουν το περιβάλλον σαν να περπατούσα σε ταινία. Της δικής μου ζωής. Μιας φανταστικής ιστορίας.
Καθόταν σε ένα πεζούλι, ως άλλο έκθεμα, που περιεργάζονταν οι περαστικοί. Δεν την ένοιαζε – φαντάζομαι. Δεν έδειχνε κουρασμένη, αν και το βλέμμα της έδειχνε κουρασμένο να κουβαλά τη διάθεσή της. Στον άγνωστο παρατηρητή που διέταζε τη ματιά του να κοιτάξει και το πρόσωπό της φαινόταν απαθής. Οι σκέψεις της είχαν απομυζήσει όλη της την ενέργεια. Δεν έχει σημασία τι σκεφτόταν. Όλες οι σκέψεις έχουν μελαγχολική χροιά, αρκεί να έχεις την κατάλληλη διάθεση. Αργότερα θα μάθαινα – και μάλιστα πολύ περισσότερα από όσα θα ήθελα να ξέρω. Ποιος είπε ότι πάντα θέλουμε απαντήσεις στις ερωτήσεις μας; Και μάλιστα αληθινές;
Από τα πολλά παράθυρα του μουσείου δεν έμπαινε φως – έβγαινε. Οι καθρεφτισμοί εγκλώβιζαν το βλέμμα κάπου που δε θα ήθελε να ήταν. Σε στιγμές σαν αυτή θά ‘θελες η ζωή να συνοδεύεται από οδηγίες χρήσεως. Όχι για να βρεις τη σωστή αντίδραση – όλες είναι λάθος. Για να βρεις το reset – ν’ αρχίσεις από την αρχή. Η αδυναμία να το κάνεις αυτό είναι αυτό που κάνει τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα από ηλεκτρονικό παιχνίδι. Τουλάχιστον, μέχρι να χρειαστεί να το κάνεις.
Κάποιες στιγμές της ζωής μας αποφεύγουμε να τις αναπαράγουμε διηγούμενοι. Για αυτό και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να επινοήσει τις κατάλληλες λέξεις. Στιγμές, στις οποίες ο λόγος – προφορικός και γραπτός – υποκλίνεται ταπεινά για να μην τις μιάνει. Εκείνη η στιγμή μέσα στο γλυκά φωτισμένο σκοτάδι του μουσείου ίσως να μην ανήκει σε αυτές. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Ακόμα. Κι ας πάει καιρός από τότε που το Milano μπήκε στο μουσείο.