Hotel Milano by memory

Ανακάθισε στην καρέκλα. Μουσική – επουλώνει πληγές σκαλίζοντάς τες. Όπως και ο χρόνος – λειαίνει φθείροντας. Το ταξίδι αυτή τη φορά τη γύρισε στις πρώτες μέρες. Μοναξιά να πλέκει μελαγχολία. Το τέλος που δεν ήρθε, γιατί το πέρασε. Τώρα πια, από απόσταση ασφαλείας, μια όμορφη ιστορία να διηγείται στον εαυτό της θεραπεύοντας τις πληγές της καθημερινής τριβής. Που ενίοτε γίνεται λέξεις που αραδιάζονται για να προσδώσουν ενδιαφέρον σε ένα πρόσωπο που δεν έλαμψε με τις επιτυχίες του.
Σήμερα το ταξίδι στον χρόνο ήταν ανάλαφρο σαν άνθρωπο που πετάει σε όνειρο. Αναπαρήγαγε τα πάντα με λεπτομέρεια. Τις ατέλειωτες νύχτες, που τέλειωναν μόνο όταν την έπαιρνε ο ύπνος για να την εγκλωβίσει σε εφιάλτες από τους οποίους ξυπνούσε κουρασμένη. Τη μουσική που πλημμύριζε τα μάτια της και άδειαζε την καρδιά της. Τις σκέψεις που είχαν στοιχειώσει το μυαλό της, σαν κακό όνειρο από το οποίο ξυπνάς για να διαπιστώσεις ότι είναι αλήθεια. Τα πάντα που τον θύμιζαν. Τώρα, δεν ένιωθε άσχημα. Δεν ένιωθε τίποτα. Περνούσε από τα αυλάκια της μνήμης ξέγνοιαστος περιπατητής – παρακολουθούσε τα γεγονότα από κερκίδες θεάτρου αρχαίου. Ξετύλιγε τις σκέψεις με θρησκευτική ευλάβεια προσέχοντας να μη βλάψει αυτά που κάποτε ήθελε να ακρωτηριάσει. Με το βάρος της εμπειρίας που έσερνε, όλα πλέον φαίνονταν εύκολα – ή απλά πλέον δεν επιχειρούσε τα δύσκολα.
Έξω η ομίχλη φώτιζε τη νύχτα. Την απομόνωνε σε μοναξιά ευπρόσδεκτη, που συχνά επιζητούμε ως ελευθερία. Τέτοια ώρα τηλέφωνο δεν επρόκειτο να διακόψει τη χαμηλή της πτήση. Τίποτα δεν μπορούσε να παρεμβληθεί μεταξύ της καρδιάς και της μουσικής της. Εκτός, ίσως, από το πρωινό φως. Για αυτό συνήθως φρόντιζε να εμπιστευτεί τις καλές της σκέψεις στα όνειρά της πριν ξημερώσει. Αν και αύριο θα ξημέρωνε Παρασκευή. Και ένα κοινό έχουν όλες – σχεδόν – οι Παρασκευές: Δεν χρειάζονται συνοδεία αριθμών για να σε κάνουν – έστω και στιγμιαία – ευτυχισμένο. Τι χαιρόταν περισσότερο – την αρχή του Σαββατοκύριακου ή το τέλος της εβδομάδας – δεν ήξερε. Και, μεταξύ μας, ούτε και εγώ ξέρω, αν και έχω μια υποψία.
Δεν ήθελε να σπαταλήσει σε ύπνο την καλή της διάθεση. Προς στιγμήν, φόβος την κατέλαβε, μήπως δει την όμορφη φούσκα που δημιούργησε να σπάει. Υποσυνείδητα, έστρεψε και πάλι το βλέμμα στο σκοτεινό παρελθόν για να διαφυλάξει αμόλυντη τη μνήμη του φωτεινού παρόντος.