Bolzano; the encounter

Η αναζήτηση στο ευρύχωρο σπίτι απέδωσε καρπούς στη μορφή των κλειδιών ενός Range Rover, το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση έτυχε να βρίσκεται σταθμευμένο στο ευρύχωρο parking. Ο ήρωάς μας με φανερή νευρικότητα – καθώς δεν είχε ξαναοδηγήσει Range Rover στη ζωή του – έσπευσε να καταλάβει τη θέση του οδηγού και να εκκινήσει προς αναζήτηση δειγμάτων πολιτισμού. Ο δρόμος που οδηγούσε στο σπίτι ήταν πολύ στενός και αν δεν ήταν αδιέξοδος, θα τον νόμιζες μονόδρομο. Παρά ταύτα, η κρισιμότητα της κατάστασης επέβαλλε γρήγορους ρυθμούς και το σύστημα μετάδοσης του Range Rover στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, όπως θα περίμενε κανείς και από το ύψος της τιμής του. Εξίσου αποτελεσματικό αποδείχτηκε το σύστημα πέδησης, όταν από την επόμενη στροφή προέβαλε μια Carrera 4, το κομψό σχήμα της οποίας δεν θα είχε πολλές πιθανότητες βελτίωσης υπό την επίδραση του Range Rover. Ο πρωταγωνιστής, μην έχοντας μπει ποτέ σε Porsche, έσπευσε να βγει από το αυτοκίνητο και να αρχίσει τις διαπραγματεύσεις. Ο έτερος οδηγός πάντως σε πρώτη επαφή δε φάνηκε ιδιαίτερα συνεργάσιμος:

«Τι θες μες στο αυτοκίνητό μου;»

«Δεν έχω μπει ποτέ και ήθελα να δω πώς είναι, αν δε σας πειράζει.»

«Θες να καλέσω την αστυνομία;»

«Καλά, τη σκέψη μου διαβάζετε; Κάνετε μια απόπειρα και εσείς, γιατί το κινητό μου δεν πιάνει.»

Για κάποιον περίεργο λόγο, ο οδηγός της Porsche δεν φάνηκε ικανοποιημένος από τις αποκρίσεις του συνομιλητή του και άρχισε να γίνεται επιθετικός:

«Πού είναι η γυναίκα μου; Τι της έκανες;»

Τελικώς, ο λόγος της αντίδρασής του δεν ήταν και τόσο περίεργος.

Bolzano; the encounter

Η αναζήτηση στο ευρύχωρο σπίτι απέδωσε καρπούς στη μορφή των κλειδιών ενός Range Rover, το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση έτυχε να βρίσκεται σταθμευμένο στο ευρύχωρο parking. Ο ήρωάς μας με φανερή νευρικότητα – καθώς δεν είχε ξαναοδηγήσει Range Rover στη ζωή του – έσπευσε να καταλάβει τη θέση του οδηγού και να εκκινήσει προς αναζήτηση δειγμάτων πολιτισμού. Ο δρόμος που οδηγούσε στο σπίτι ήταν πολύ στενός και αν δεν ήταν αδιέξοδος, θα τον νόμιζες μονόδρομο. Παρά ταύτα, η κρισιμότητα της κατάστασης επέβαλλε γρήγορους ρυθμούς και το σύστημα μετάδοσης του Range Rover στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, όπως θα περίμενε κανείς και από το ύψος της τιμής του. Εξίσου αποτελεσματικό αποδείχτηκε το σύστημα πέδησης, όταν από την επόμενη στροφή προέβαλε μια Carrera 4, το κομψό σχήμα της οποίας δεν θα είχε πολλές πιθανότητες βελτίωσης υπό την επίδραση του Range Rover. Ο πρωταγωνιστής, μην έχοντας μπει ποτέ σε Porsche, έσπευσε να βγει από το αυτοκίνητο και να αρχίσει τις διαπραγματεύσεις. Ο έτερος οδηγός πάντως σε πρώτη επαφή δε φάνηκε ιδιαίτερα συνεργάσιμος:

«Τι θες μες στο αυτοκίνητό μου;»

«Δεν έχω μπει ποτέ και ήθελα να δω πώς είναι, αν δε σας πειράζει.»

«Θες να καλέσω την αστυνομία;»

«Καλά, τη σκέψη μου διαβάζετε; Κάνετε μια απόπειρα και εσείς, γιατί το κινητό μου δεν πιάνει.»

Για κάποιον περίεργο λόγο, ο οδηγός της Porsche δεν φάνηκε ικανοποιημένος από τις αποκρίσεις του συνομιλητή του και άρχισε να γίνεται επιθετικός:

«Πού είναι η γυναίκα μου; Τι της έκανες;»

Τελικώς, ο λόγος της αντίδρασής του δεν ήταν και τόσο περίεργος.

Bolzano; the heavenly view

Πού ήταν; Τη δεδομένη στιγμή το γυναικείο κορμί με το οποίο μοιράστηκε το κρεβάτι θα μπορούσε να του φανεί χρήσιμο. Με αργές και θορυβώδεις κινήσεις – όνομα δε θυμόταν να φωνάξει, καλημέρα ντρεπόταν τέτοια ώρα να πει – άρχισε να το αναζητά στο σπίτι. Το σπίτι ήταν αρκετά ευρύχωρο, πράγμα που δεν εκτιμάς όταν πρέπει να σκουπίσεις και όταν ψάχνεις κάποιον. Κατεβαίνοντας στο καθιστικό με τους ξύλινους τοίχους και τα βαριά έπιπλα, του τράβηξαν την προσοχή τα βαλσαμωμένα κεφάλια ζώων στους τοίχους, που πάντως δεν έδειξαν να ενοχλούνται από την παρουσία του. Φανερά ενοχλημένος από την απουσία της, σύρθηκε προς την κουζίνα να φτιάξει καφέ. Μπαίνοντας, ένα ρεύμα δροσερού αέρα τον χάιδεψε κάνοντάς τον να ανατριχιάσει. Αντιπαθώντας τα πρωινά χάδια όσο τίποτε άλλο, έσπευσε να δώσει τέλος στην ανεπιθύμητη επαφή κλείνοντας τη μπαλκονόπορτα. Ποτέ όμως δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται να δώσεις τέλος σε κάτι – εκτός ίσως αν πρόκειται για τη ζωή σου. Φθάνοντας στη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα, έμεινε προς στιγμήν ακίνητος· να την κοιτάζει. Καθόταν στο τραπέζι της βεράντας πίσω από τον καφέ της αγναντεύοντας το θεσπέσιο τοπίο. Άνοιξε την πόρτα με πάταγο και την πλησίασε. Αυτή τον αγνόησε. Σαν να κοιμόταν. Υποψιάστηκε πλάκα και δεν είχε όρεξη για τρυφερότητες, οπότε ξερόβηξε μισοθυμωμένα. Ούτε αυτό κατάφερε να την ξυπνήσει κατά τα φαινόμενα, ούτε το άγγιγμα στον ώμο, ούτε το γαργάλημα στον λαιμό· τίποτα, βασικά, αφού οι θαυματουργικές του ικανότητες ήταν περιορισμένες. Σαν αυτοκτονία έμοιαζε· προφανώς και για αυτήν το sex της προηγούμενης νύχτας ήταν απογοητευτικό, σκέφτηκε προβληματισμένος, αλλά δεν άφησε τις σκέψεις αυτές να τον καταβάλουν. Εξάλλου, είχε αρκετά διαδικαστικά ζητήματα να επιλύσει μέχρι την επομένη που άρχιζε δουλειά και δεν έπρεπε να χρονοτριβεί. Πήγε να πάρει τηλέφωνο την αστυνομία – στις ταινίες ήταν πάντα με τους καλούς, ακόμα και στο match point, έστω και αν δεν του κάθισε. Τηλέφωνο όμως πουθενά και το κινητό φυσικά δεν έπιανε – ο καλός μας εν προκειμένω είχε κάποια προβλήματα να αντιμετωπίσει. Αλλά, όπως το θέλει η ιστορία, δεν το έβαλε κάτω.

Bolzano; the view

Το Bolzano εκτός από θεώρημα, είναι και επώνυμο· όπως εξάλλου συμβαίνει με τα περισσότερα θεωρήματα. Σε αντίθεση όμως με τα περισσότερα θεωρήματα, το Bolzano είναι και πόλη. Βρίσκεται στις ιταλικές Άλπεις, αλλά εσείς αρκεί να ξέρετε ότι δεν έχει καμία σχέση με το Milano. Όπως και με το Oslo.
Το Oslo είναι το μεγαλύτερο κεφαλοχώρι της Ευρώπης και για αυτό η χώρα που το φιλοξενεί το έκανε πρωτεύουσά της. Έφτασε με το πλοίο το βράδυ, αλλά δεν είχε βραδιάσει. Το καλοκαίρι αργεί να βραδιάσει, πλην όμως κάποτε βραδιάζει – όπως συμβαίνει παντού. Η μέρα εκείνη ήταν σημαντική – και όχι μόνο για εκείνον. Είχαν μια γιορτή, εθνική μάλλον – ή λες να κέρδισε η εθνική τους; Πάντως παντού έβλεπε σημαίες και ανθρώπους με εθνικές ενδυμασίες να χορεύουν. Ατμόσφαιρα ζεστή, αν και δροσερή η καλοκαιρινή νύχτα. Δεν άργησε να πάρει μέρος στο πανηγύρι, έστω και αν δεν έμαθε τι γιόρταζαν· εξάλλου, όπως στα περισσότερα γλέντια, δεν είχε σημασία. Λίγο ο χορός, λίγο το ποτό που έρρεε άφθονο εξαγοράζοντας τη ζεστασιά μεσογειακής νύχτας, ζαλίστηκε. Τουλάχιστον έτσι ερμήνευσε το επόμενο πρωί τον πονοκέφαλο και το γυναικείο κορμί που κείτονταν δίπλα του ακίνητο. Προς στιγμήν τρομοκρατήθηκε γιατί δεν ήξερε πού βρισκόταν, έστω και αν δεν υπήρχε μέρος σε αυτήν την πόλη που να του ήταν πραγματικά οικείο. Ήταν όμως τόση η εξάντλησή του που ο εγκέφαλος ζήτησε αναβολή για την επίλυση του μυστηρίου και όλα μεταμορφώθηκαν σε ένα παράξενο όνειρο. Μετά από ώρες ανήσυχου ύπνου η πραγματικότητα τον έπεισε τελικά για την ύπαρξή της, καθώς το όνειρο ήταν αρκετά επίμονο για να φύγει απλά με το άνοιγμα των βλεφάρων. Δίπλα του, το κορμί δεν υπήρχε πια, πράγμα που δέχτηκε μάλλον ευχάριστα. Άνοιξε τις βαριές κουρτίνες, αφήνοντας τον εαυτό του και το δωμάτιο στο έλεος του μεσημεριανού ήλιου. Όταν, στιγμές αργότερα, τα μάτια του κατάφεραν να αναμετρηθούν με το φως, έμειναν ορθάνοιχτα να θαυμάζουν το μεγαλείο του τοπίου. Σταδιακά, καθώς δε μπορούσαν να το αφομοιώσουν, ο θαυμασμός μετατράπηκε σε δέος. Και το δέος σε φόβο, όταν από τη θέα προσπάθησε να προσδιορίσει τη θέση του.

Milano, random

Πόσο συχνά ξεκινάς για βόλτα χωρίς προορισμό; Πόσο συχνά ταξιδεύεις στα μονοπάτια του νου σου δίχως να αναζητάς κάτι συγκεκριμένο; Πόσο συχνά ξεκινάς να γράψεις χωρίς να έχεις κάτι να πεις;
Όταν ψάχνεις κάτι, κάποια στιγμή θα το βρεις. Και αν είσαι αρκετά άτυχος, θα ανακαλύψεις την Ιθάκη σου αρκετά σύντομα, χωρίς να σου δοθεί η δυνατότητα να γνωρίσεις τίποτα άλλο στην πορεία. Αυτό ονομάζεται αποτελεσματικότητα και θα το θεωρήσεις καλό, γιατί δε θα ξέρεις τι έχασες. Και μεταξύ μας, αφού δε θα σου λείψει ποτέ, δεν έχασες τίποτα. Από την άλλη, ο ανεκπλήρωτος στόχος σου – ακόμα και αν αυτός είναι η αναζήτηση ενός στόχου – θα σε γεμίζει πάντα ανησυχία για κάτι που έμεινε μισό, για το κομμάτι σου που λείπει, για την ολοκλήρωσή σου – που θα σημάνει και την ολοκλήρωση της ζωής σου, αλλά αυτό δεν το ξέρεις ακόμα.
Ένα κείμενο που ξεκίνησε για να σε πείσει για κάτι ή να σε κάνει να νιώσεις κάτι θα ολοκληρωθεί περιμένοντας με αγωνία τα αποτελέσματα της προσπάθειας· την επιτυχία ή την αποτυχία του. Μια ιστορία χωρίς τέτοιες φιλοδοξίες δεν πρόκειται να αποτύχει ποτέ. Για τον ίδιο λόγο που δεν πρόκειται να επιτύχει, που δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί. Διότι δεν υπάρχει μέτρο που να κρίνει την επιτυχία, την αποτυχία, την ολοκλήρωση. Δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις κριτήρια εγγύτητας στον στόχο για να αξιολογήσεις ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Και, ίσως, επειδή δεν μπορείς να το αντιστοιχήσεις σε μια ακολουθία από αστεράκια, να το θεωρείς άχρηστο. Τότε, σου είναι άχρηστο.
Δεν έχω κάτι να σου πω. Τουλάχιστον, δεν έχω να σου πω κάτι που δεν ξέρεις. Μπορεί, ενίοτε, να μπορώ να στο πω πιο όμορφα από ό,τι το έχεις μάθει, αλλά δεν έχω τίποτα καινούριο να σου διδάξω. Δεν έχω κάποιο εφεύρημα που ως από μηχανής θεός θα σου φτιάξει τη διάθεση καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές· αν είχα, θα το χρησιμοποιούσα πρώτα για τη δική μου και θα σε άφηνα στην ησυχία σου. Ούτε κάτι που να στη χαλάσει έχω κατά νου.
Πώς θα τελειώσει η ιστορία; Ελπίζω όχι σύντομα. Θα είναι ενδιαφέρον το τέλος της; Αν το ήξερα, σίγουρα δε θα ήταν ενδιαφέρον για μένα. Και – μπορεί να σου διαφεύγει – αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πάντως – μείνε ήσυχος ή ανήσυχος – ανησυχώ για την εξέλιξή της. Όπως και για την εξέλιξη της ζωής μου. Συμπληρώνω το κομμάτι που λείπει, αλλά σιγά σιγά, με συναίσθηση πως όταν ολοκληρωθεί, όταν δε λείπει τίποτα πια, τότε τελείωσε, πάει πια.
Παρεμπιπτόντως, αν εξακολουθεί να σε ενδιαφέρει, όσο τα έγραφα όλα αυτά τα μεγάλα και τρανά, η πρωταγωνίστρια κοιμόταν. Όταν ξυπνήσει, μη σου ξεφύγει λέξη. Σοβαρά μιλάω.

Milano on air

Την τελευταία σκηνή τη γυρίσαμε άπειρες – ή ας πω πολλές – φορές. Κλείσιμο του δρόμου, εν μέσω αντιδράσεων που συγκέντρωσαν τον απαραίτητο αριθμό κομπάρσων να καλύπτουν τον ουρανό της πρωταγωνίστριας. Ασθενοφόρο – από αυτά με τα πολλά φωτάκια, τα αμερικάνικα. Κάμερα στο επίπεδο του δρόμου δίπλα στην ηρωίδα μας να το ακολουθεί με τον φακό και να γυρίζει σταδιακά προς τα πάνω καθώς αυτό πλησιάζει. Το φορείο που βγαίνει της κρύβει τον ουρανό – της κάμερας, για αυτήν εξάλλου δε γίνονται όλα; Επόμενη σκηνή μέσα στο ασθενοφόρο – η κάμερα στην οροφή. Το φορείο που μπαίνει, το πρόσωπο που χάνεται. Το ασθενοφόρο ξεκινά, η κάμερα πάντα στην ίδια θέση – ως προς το ασθενοφόρο εννοείται. Close up στο πρόσωπό της. Οι σειρήνες εξασθενούν – συμβολισμός της ζωής που απομακρύνεται· κορυφαία σκηνοθεσία, αυτό δε μετράει; Το κεφάλι κινείται ελεύθερα πια, έρμαιο της κίνησης του οχήματος, το βλέμμα πλάνο, έρμαιο του αδηφάγου παρατηρητή – αποφύγαμε τον ήχο του ευθέους καρδιογραφήματος ως κλισέ. Πεθαίνει – τι βαριά λέξη αλήθεια – ενώ το κοινό απολαμβάνει τη συγκίνηση της στιγμής. Τα μάτια ορθάνοιχτα, τα χείλη μισάνοιχτα, χαμογελούν στην κάμερα. Cut! Κόψ’ το! Δεν εννοούσαμε έτσι τον αυτοσχεδιασμό. Ο αυτοσχεδιασμός είναι θεμιτός μόνο μέσα στα πλαίσια του σεναρίου – όπως και στη ζωή. Ηθοποιοί σε μια υπερπαραγωγή, ακολουθούμε το σενάριο πιστά με στόχο να αναδειχθούμε πρωταγωνιστές. Κάποιοι αυτοσχεδιάζουμε, απλά για να προσδώσουμε ενδιαφέρον στον χαρακτήρα μας μέχρι να συναντήσει το happy end σενάριο – απαραίτητη συνθήκη για ρόλο πρωταγωνιστικό. Αναρχικοί, αντιδραστικοί, αμφισβητίες – αντίδραση ίδιον της ηλικίας, ξέσπασμα αποδεκτό και απαραίτητο – προστάζει γαρ η μόδα – για να σωπάσουμε μετά στρώνοντας απορροφημένοι το χαλί της ευμάρειας.
Παρά ταύτα η πρωταγωνίστριά μας – φανταστική ή πραγματική, σίγουρα πάντως πιο αληθινή από πολλούς από μας – δεν πρόκειται να υπακούσει στο σενάριο. Δε θα χτίσει ή θα γκρεμίσει τη ζωή της για να γίνει αποδεκτή ως άξια της θέσης της από το εκλεκτό μας κοινό. Δε θα λυπηθεί για να σας συγκινήσει. Δε θα χαρεί για να σας ενθουσιάσει. Δε θα μιλήσει για να την ακούσετε με το στόμα ανοιχτό. Θα εξακολουθήσει να ζει την ανιαρή ζωή της σε πείσμα των καιρών που αναζητούν πρότυπα χαρούμενα, όλο ζωντάνια, χωρίς προβλήματα ή το αντίθετό τους. Μπορεί να ερωτευτεί, αλλά όχι για να το πει στις φίλες της. Μπορεί να ξεπεράσει τη μελαγχολία της, αλλά όχι για να γίνει πιο ευχάριστη στην παρέα της. Μπορεί να πετύχει, αλλά όχι για να την αναγνωρίσει ο περίγυρός της.
Και, όχι – ακατανόητο για πολλούς δυστυχώς – αυτό δεν είναι εγωισμός· είναι ελευθερία.

Milano on request

Κοίταζε ψηλά μα δεν έβλεπε τον ουρανό. Έβλεπε κεφάλια, πολλά, αμέτρητα. Σίγουρα, δε μπορούσε να συγκεντρωθεί για να τα μετρήσει. Τόσος κόσμος δε μείωνε καθόλου τη μοναξιά της. Την κοίταζαν σαν αξιοθέατο, σαν κάτι ξένο, με φόβο, με αποτροπιασμό. Την είχαν κιόλας στείλει στο ταξίδι της. Δεν περίμενε βοήθεια από κανέναν – σαν νά ‘ξερε ότι δε μπορούσαν να τη βοηθήσουν. Κάποιοι της μιλούσαν, κανείς δεν την άγγιζε. Συγκέντρωσε τις δυνάμεις της για να μιλήσει, μάταια. Την κατέλαβε φόβος. Σιγά σιγά άρχισε να νιώθει πόνο σε διάφορα σημεία του σώματός της, παντού. Όχι παντού, κάποια μέρη δεν τα αισθανόταν καθόλου – ξένα, σαν τον γύρω κόσμο, σαν το σώμα της σε λίγο. Η σειρήνα του ασθενοφόρου ηχεί διαφορετικά όταν έρχεται για σένα. Τη σήκωσαν και για μια στιγμή είδε τον ουρανό, για τελευταία φορά. Μάλλον δε θα έκανε τέτοιες σκέψεις τότε, σίγουρα δεν έκανε σκέψεις μετά. Μια λάμπα φθορίου. Η σειρήνα. Πολύ κούνημα. Συνήθως ενστικτωδώς προσπαθείς να κρατηθείς στη ζωή. Αυτή σαν να έφυγε με τη συγκατάθεσή της. Σχεδόν. Ήπιε όλο το ποτήρι αφήνοντας την τελευταία γουλιά. Θά ‘λεγε κανείς ότι την τελευταία στιγμή ο οργανισμός της βρήκε το κουράγιο να κρατηθεί στη ζωή, αλλά όσοι τη γνώριζαν ήξεραν ότι απλά δε βρήκε το κουράγιο να πεθάνει. Όπως ποτέ δε βρήκε το κουράγιο να ζήσει.
Και έμεινε εκεί, μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Milano on strike

Όλον αυτόν τον καιρό που έμεινα μακριά σας δεν χάσατε τίποτα – πρωτίστως τον χρόνο σας. Η πρωταγωνίστρια, παρά τις εκκλήσεις και παρακλήσεις μας, περιήλθε σε αργία ήτις οσονούπω θα μετατραπεί σε απεργία καθώς η εν λόγω κυρία δε θα αργήσει να δρέψει τους καρπούς της απραξίας της. Όλα εδώ πληρώνονται, λέει ο σοφός λαός, τουτέστιν ο ελληνικός, αλλά ελπίζω με το εδώ να μην αναφέρεται στο internet, καθότι το παρόν blog ουδεμία διάθεση έχει να πληρώσει τα σπασμένα. Η ατυχής επιλογή πρωταγωνιστή θα έπρεπε να είναι από τα εγκλήματα που συγχωρούνται εύκολα. Ιδίως αν πρόκειται για τον πρωταγωνιστή της δικής μας ζωής ή του δικού μας blog. Παρά ταύτα κάτι μου λέει ότι εν προκειμένω δεν προτίθεστε να εξαντλήσετε τη μακροθυμία σας, ίσως γιατί δεν έχετε λόγο να το κάνετε, οπότε καλούμαι να επιστρατεύσω άλλες μεθόδους για να τύχω της εύνοιάς σας. Ελλείψει πρώτης ύλης πάντως, μην περιμένετε πολλά.
Το κενό, παρά την εξαιρετική του ικανότητα να γεμίζει εγκεφάλους πολιτικών και λοιπών αρχηγών, στερείται αντίστοιχης αφοσίωσης στην πλήρωση γραμμών κειμένου. Τείνει μάλιστα να περιγράφεται βέλτιστα από την απουσία του τελευταίου, οπότε μοιραία κάθε προσπάθεια απεικόνισής του με λέξεις είναι καταδικασμένη να είναι χειρότερη από την παντελή απουσία προσπάθειας. Παρ’ όλα αυτά, επειδή οι περισσότεροι αξιόλογοι συγγραφείς το περιγράφουν λεκτικά, το αυτό θα πράξω και εγώ για να τους συναγωνιστώ επί ίσοις όροις.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι που η μέρα έχει 24 ώρες. Το ίδιο και αυτή. Οι περισσότεροι χρειάζονται περισσότερες. Αυτή θα ήθελε λιγότερες. Παρά το γενναίο ποσοστό που αφιερώνει στον ύπνο, ένα εξίσου γενναίο ποσοστό χρόνου περιμένει να γεμίσει με δουλειά, ψυχαγωγία, φιλοδοξίες, όνειρα, συναισθήματα, που δεν υπάρχουν πια. Δεν τα έχασε, αλλά χρησιμοποίησε τα πλείστα άπληστα στο παρελθόν σε βαθμό που σχεδόν της τελείωσαν. Τα λίγα που μένουν ίσα που αρκούν για ένα χαμόγελο – να τονίζει τις ρυτίδες της καρδιάς της. Μιας καρδιάς που σταμάτησε να αισθάνεται πολύ πριν τη βιολογική ημερομηνία λήξης. Τίποτα άλλο δεν έχει να πει. Και όσα είπε, δεν τα ήθελε.
Το κείμενο βγήκε μικρό. Αλλά αν το διαβάσετε αργά θα σας φανεί μεγάλο – σαν τις ώρες της ζωής της.